Beste vriend/criticus van het ecomodernisme,

Vorige week was Michael Shellenberger, grondlegger van het ecomodernisme, te gast in Amsterdam bij een bijeenkomst van Stichting Ecomodernisme. Shellenberger vatte onze gedachte aldus samen: een concentratie van menselijke activiteiten. Als we op een kleinere oppervlakte meer voedsel en meer energie produceren maken we niet alleen ruimte voor de natuur, maar dragen we ook bij aan oplossingen voor klimaatverandering en armoede.

Daarbij spreekt Shellenberger zich ook uit als uitgesproken  voorstander van kernenergie. Het heeft een hoge energiedichtheid en een kleine ecologische voetafdruk, zonder nadelige invloed op klimaat of milieu. Op de bijeenkomst in Amsterdam bleek al snel dat Shellenberger een eigenzinnige kijk heeft, met verrassende uitspraken om te prikkelen.

Uit alles blijkt dat Shellenberger bepaald geen woordvoerder van “de industrie” is, zoals sommigen lijken te denken. Op de vraag of kernenergie dan niet gevaarlijk is, reageerde Shellenberger: “Ja, dat is het, maar wat is gevaarlijk? Reizen met een vliegtuig is óók gevaarlijk. En autorijden en bellen tegelijk is óók gevaarlijk.” (Overigens, het aantal doden per kilowatt uur is  het laagste van alle energiebronnen.) En is kernenergie dan niet duur? “Oh ja,” zegt hij, “het is heel duur en weet u waarom? Omdat kernenergie zo  waardevol  is.”

Is kernafval dan niet een probleem?  Welnee, stelt Shellenberger provocerend.  Het afval is het veiligst opgeborgen afval ter wereld, dat nog nooit iemand enige schade heeft toegebracht. Sterker nog, kernafval ís geen afval, want het lekt niet in bodem, water of lucht. Het is een  bijproduct, in afwachting van nuttige recycling.

Bijgevoegd  een verslag van Karel Beckman, voormalig hoofdredacteur van de onvolprezen website  EnergyPost.eu, waar de tekst ook online staat.

Tot slot: In het weekend kwamen we bijeen met een internationale groep activisten die kernenergie zien als onderdeel van een oplossing voor klimaatverandering en energiearmoede. We hebben besloten tot een  Nuclear Pride, 21 oktober in München, met Stichting Ecomodernisme als onderdeel van de Nuclear Pride Coalition. Het wordt een feestelijke “coming-out” van mensen die voor zich uitspreken voor kernenergie, zoals  Mirjam Vossen dat onlangs ook deed  in een uitgave over donaties en sociale investeringen.

P.S.: Uit protest was Wise, een anti-kernenergie-actiegroep, afgelopen weekend op de stoep aanwezig met een “Museum voor Achterhaalde Techniek”: een typemachine, een telefoon met draaischijf. (Terzijde: de windmolen, toch vele honderden jaren oud, ontbrak in het museum.) Onder leiding van pro-nucleaire activist Eric Meyer, opgeleid als operazanger, zongen we een lied voor Wise:  â€œCan’t Help Falling In Love With U(ranium)”.Geniet!

We houden u op de hoogte van een volgende bijeenkomst rondom een ecomodernistische kijk op klimaat, milieu en ontwikkeling. Graag tot dan!

Hartelijke groet,
namens Stichting Ecomodernisme,

Olguita Oudendijk en Marco Visscher